خلوتگه بی‌نام

امروز بقیه شعری که قولش را داده بودم را می گذارم.

این شعر را در تاریخ 24/5/89 روز یکشنبه گفته ام...

با من بیا ز ماندن و بودن که دم بزنیم

از دوری و جدائیمان حرف ، کم بزنیم

اصلا چرا بخاطر طوفان قلبمان

ما خواب ماه و برکه و جو را به هم بزنیم؟

تا چند عمر با غم دوری به سر بشود

قفلی بیا که بر در زندان غم بزنیم

دستی به قاب خاکی دل ها بیا بکشیم

دائم چو موج و صخره سری هم به هم بزنیم

چونان پرنده از قفست پر گشای و آی

تا به آسمان آبی روشن قدم بزنیم

                                                 شعر از  مسلم سلیمانی "  بی نام "