خلوتگه بی‌نام

از زندگانیم گله دارد جوانیــــــــــــــــــــم
شرمنده ى جوانى از این زندگانیــــــــم
دارم هواى صحبت یاران رفتـــــــــــــه را
یارى کن اى اجل که به یاران رسانیــــم
پرواى پنج روز جهان کى کنم که عشق
داده نوید زندگى جاودانیـــــــــــــــــــــــم
چون یوسفم به چاه بیابان غم اسیـــــر
وز دور مژده ى جرس کاروانیـــــــــــــــــم
گوش زمین به ناله ى من نیست آشنـا
من طایر شکسته پر آسمانیــــــــــــــــم
گیرم که آب و دانه دریغم نداشتنــــــــــد
چون میکنند با غم بى همزبانیـــــــــــم
اى لاله ى بهار جوانى که شد خــــــزان
از داغ ماتم تو بهار جوانیـــــــــــــــــــــــم
گفتى که آتشم بنشانی ولى چه سود
برخاستى که بر سر آتش نشانیـــــــــم
شمعم گریست زار به بالین که شهریار
من نیز چون تو همدم سوز نهانیـــــــــم

شعر از محمدحسین شهریار